من!

هیچوقت سر برد و باخت تیم ورزشی مورد علاقم کل کل نکردم.هیچوقت برنامه هایی که برای انتخابات و اون حرفا و سوالاس رو نگاه نکردم.من هیچوقت کلکسیون فیلم های بازیگر مورد علاقمو جمع نکردم.هیچوقت معتاد بازی کامپوتری ونشدم. من هیچوقت خیابونای این شهرو زیر بارون،قدم نزدم.من هیچوقت از حقیقت اتفاقایی که توی خانواده میفتاد باخبر نشدم(مگر وقتیکه دیگه دونستن و ندونستنش فرقی نداش) من هیچوقت با پولای خودم برای خودم چیزی جز کتاب و ساعت نخریدممن جورابای رنگی رنگی پام نمیکنم.برای انتخاب جوراب بین اون همه تنوع،ساعت ها وقت نمیذارم.من هیچوقت نتونستم حرف دلم رو بدون گریه بگم.هیچوقت نتونستم مغرور بشمساده نباشملوس نباشم.من هیچوقت نتونستم موتور سوار شم.من تا پارسال روم نمیشد به خانواده بگم که کله پاچه دوست ندارم.هیچوقت نتونستم کارایی که خودم دوست دارم و ی عالم مخالفشن رو عملی کنم.من هیچوقت نتونستم دو دستی ورزش مورد علاقمو بچسبم.هیچوقت نتونستم زندگی رو آسون بگیرم.هیچوقت نتونستم با ی آدم حرف بزنم و از ترس اینکه منو خوب بشناسه و روم مسلط بشه،بهش دروغ نگم.هیچوقت نتونستم جلوی خیالبافی هامو بگیرم.هیچوقت نتونستم ساده لوح نباشم.اگه اینا رو نوشتم فقط به خاطر اینه که اگه ی روزی حتی یکی از اینا رو انجام دادم،  به این هیچوقت ها نگاه کنم و بگم هر هیچوقتی،تا ابد هیچ وقت نمیمونه. هوای حوصله ابریستتفریحی جهت تغییر دادن آب و هوایش ندارید؟